Wolkenvariëteit van de wolkengeslachten cirrocumulus, altocumulus en soms stratocumulus. De bewolking is dun en lijkt enigszins op een honingraatstructuur; met regelmatige ronde openingen, een netwerk van gaten.
Een lagedrukgebied wordt meestal geassocieerd met minder goed weer.
Naast de globale meteorologische modellen hebben vele weerdiensten modellen ontwikkeld voor een relatief klein kaartgebied. Het voordeel van een LAM is dat een veel fijner rooster doorgerekend kan worden. Daarentegen zal een LAM bij berekeningen naar de toekomst eerder afwijkingen vertonen. In de Nederlandse weerdiensten wordt vooral de LAM-uitvoer van de Engelse, de Duitse en de Nederlandse weerinstituten gebruikt.
Leafclouds ontwikkelen zich doorgaans langs een frontensysteem van een trog in de bovenlucht.
De leafcloud gaat ook vaak gepaard met sterke windvelden en staat daarbij ook aan de basi van de ontwikkeling van fronten.
De lenswolk dankt zijn ontstaan aan de bergruggen waarboven hij hangt. Staat er dwars op de bergrug een stevige stroming, dan wordt de lucht wanneer ze de berg bereikt gedwongen omhoog te gaan en weer te dalen aan de achterzijde van de berg. Die gedwongen stijging plant zich voort tot hoog boven het bergniveau. Luchtlagen hoger in de atmosfeer raken tijdens dat stijgproces soms plotseling verzadigd met waterdamp; er vormt zich bewolking. Daalt de lucht verderop, dan raakt de lucht weer onverzadigd en lost de bewolking op.
Een lenswolk blijft daarom permanent boven dezelfde plaats aanwezig, terwijl de lucht gewoon verder stroomt. Vorming van lenswolken kan duiden op snelle stromingen in de hogere luchtlagen of plotselinge toename van windsnelheid boven een bepaald niveau.
Lenswolken zijn prachtig om te zien maar zijn een gevaar voor ballonvaarders in verband met de plotseling optredende 'snelle' luchtlagen.
De seizoenswisselingen vinden niet altijd op de 21 ste van de maand plaats. Die verschuiving wordt veroorzaakt, doordat een volledige omwenteling rond de zon niet precies 365 dagen duurt, maar een aantal uren langer. Omdat men in de meteorologie steeds graag standaardperioden met elkaar wil kunnen vergelijken, heeft men er daar voor gekozen de meteorologische lente te laten lopen van 1 maart tot 1 juni.
Vaak is de hemel bewolkt en mistig en soms regent het. Deze wind komt het hele jaar door voor, maar meestal van juli tot oktober. Ook in maart wil deze wind nog wel eens opsteken. Zelden komt deze wind tot stormkracht. Lokale de Straat van Gibraltar worden versterkt door het "windtunneleffect".
Overigens is de rode zonsopkomst een gevolg van veel vochtdeeltjes in de atmosfeer, het avondrood daarentegen hangt meer samen met een grote hoeveelheid droog stof.
1. Lokale winden, die het gevolg zijn van het reliëf van het aardoppervlak. Tot deze categorie behoren de dalende warme luchtstromingen met als voorbeeld de föhn, de dalende koude luchtstromingen, zoals de bora, en door het reliëf versnelde luchtstromingen, de mistral.
2. Lokale winden komen ook voor aan de randen van een brongebied en ontlenen dan aan de daar aanwezige luchtsoort hun eigenschappen. Voorbeelden daarvan zijn de blizzard (cAL), etesische winden (cpL) en de sirocco (cTL).
3. Verder kan op een aantal plaatsen de passage van een koufront een lokale wind doen opsteken, bijvoorbeeld de pampero in ZuidAmerika en de southerly burster in Australië.
4. Ook de wervelstormen mogen als lokale winden worden beschouwd. De gebieden waarin deze voorkomen, zijn immers eveneens tamelijk begrensd. Typische voorbeelden zijn de tropische cycloon, de tornado en de windhoos.
5. Lokale winden die een dagelijkse gang en bovendien een tegenhanger hebben. Karakteristieke voorbeelden zijn hier de landwind tegenover de zeewind, de bergwind tegenover de dalwind en de boswind tegenover de veldwind.
6. Ten slotte de winden, die de algemene grootschalige luchtcirculaties als ontstaansoorzaak hebben, zoals de passaat en de moesson.
Door de relatief grote verwarming ontstaat in het gebied rond de evenaar een continu thermisch lagedrukgebied. De lucht zal daar een grootschalige stijgende beweging vertonen. In de hoge troposfeer stroomt die lucht vervolgens naar het noorden en zuiden uit, in de richting van de beide polen. Als er verder niets zou gebeuren, zou die lucht bij de polen weer naar beneden komen en weer langs het aardoppervlak naar de evenaar stromen. Op het noordelijk halfrond, en dus ook in onze omgeving, zou er in dat geval altijd een noordelijke wind heersen.
De lucht stroomt weliswaar vanaf de evenaar naar het noorden en zuiden uit, maar onder de invloed van de Corioliskracht als gevolg van de draaiing van de aarde krijgt de luchtstroom een afbuiging. Op het noordelijk halfrond naar rechts gericht, op het zuidelijk halfrond naar links.
De lucht die op grote hoogte vanaf de evenaar naar hogere breedten stroomt, krijgt een steeds grotere afwijking, totdat de wind op ca. 30°NB en ZB (de subtropen) geheel naar het oosten waait. Daar daalt de lucht weer en stroomt in de vorm van de passaatwinden langs het aardoppervlak weer terug naar de evenaar. Er ontstaat dus een min of meer gesloten circulatiecel, een zgn. Hadley-cel (genoemd naar een Engelse natuurkundige).
De lucht vanaf de evenaar bereikt de polen dus niet. In de buurt van de polen spelen zich ook dergelijke processen af. Door de beide gesloten cellen zou de uitwisseling van warmte onmogelijk zijn. De tropen zouden steeds verder opwarmen en de polen steeds meer afkoelen. In werkelijkheid vindt er wel uitwisseling plaats. In het overgangsgebied, de gematigde breedten tussen de subtropen en ca. 60° breedte, overheersen, ook weer als gevolg van de afbuiging door de Coriolis-kracht, de westenwinden.
Onder meer ten gevolge van de ligging van de grote bergketens en de temperatuurverdeling in de oceanen verandert deze stroming in vier of vijf golven rond de aardbol, waardoor warmte-uitwisseling kan plaatsvinden. Het wisselvallige klimaat in onze omgeving is daar een gevolg van: nu eens kou vanuit het noorden, dan weer warmte uit meer zuidelijke streken. De weersystemen, de hoge- en lagedrukgebieden, die in feite de wervels zijn waardoor de atmosfeer op gematigde breedten wordt omgeroerd, verplaatsen zich in die golven.
De homogeniteit heeft niet alleen betrekking op een uniforme oppervlaktegesteldheid, zoals zee, woestijngebied, begroeiing, sneeuw en ijs, maar ook op de oppervlaktetemperatuur, die ongeveer overal dezelfde waarde dient te hebben.
Wanneer lucht enige tijd boven een brongebied kan vertoeven, zullen temperatuur en vochtigheid van de lucht, onder invloed van straling, geleiding, turbulentie en convectie, in evenwicht raken met de temperatuur en de vochtigheid van het onderliggende aardoppervlak. Daarom kan gezegd worden dat de eigenschappen van een luchtsoort worden bepaald door het gebied waar de luchtsoort ontstaat, de geografische breedte en de gesteldheid van het onderliggende aardoppervlak.
Een luchtsoort bezit eigenschappen die tamelijk conservatief zijn. Zo zal lucht die van de Atlantische Oceaan afkomstig is, een beduidend hoger vochtgehalte hebben dan lucht vanuit de Sahara. En een luchtsoort uit de poolstreken is vanzelfsprekend kouder dan lucht van de gematigde breedten. Maar ook andere elementen laten werkelijk significante verschillen zien. Bijvoorbeeld de bewolkingssoort, het zicht en meestal ook de hoeveelheid wind. De scheiding tussen luchtsoorten wordt een front genoemd.
De belangrijkste luchtsoorten zijn: Arctische lucht (AU, polaire lucht (PU, tropische lucht (TU en gematigde lucht (GU. Al deze luchtsoorten hebben een maritieme (m) en een continentale(c) variant.
